ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

Θα  βρεθεί  λύση. Πάντα  αυτό  συμβαίνει. Θα  συμφωνηθούν  νέα  μέτρα, θα  περιορισθεί  ακόμα περισσότερο  η  κίνηση  του  χρήματος  στην  χώρα,  θα  ενταθεί  η  λιτότητα, θα  συνεχίσουμε  να  μαζεύουμε  ότι  έχουμε  και  να  τα  παραδίδουμε  στους  δανειστές,  θα  συνεχίσουμε  να  αγοράζουμε  όπλα,  θα  συνεχίσουμε  να  μην  παράγουμε,  θα  είμαστε  καταναλωτές  της  παραγωγής  των  δυναστών, θα  δανειζόμαστε  συνεχώς  σε  έναν  κύκλο  που  δεν  θα  έχει  τέλος.

Κάπως  έτσι  θα  γίνει.

Και  εμείς, όπως  πάντα,  θα  είμαστε  ανάμεσα  στην  δίβουλη  γνώμη «φταίνε  οι  προηγούμενοι  η  φταίνε  αυτοί  ή  οι  επόμενοι» .

Αυτή  είναι  η  νέα  υποδούλωση. Η  νέα  σκλαβιά.

Κάποιοι  θέτουν  το  ερώτημα  «τι  να  κάνουμε  αφού  δεν  παράγουμε  τίποτα»;

Για  αυτούς  που  δεν  βλέπουν  άλλους  δρόμους, θα  σας  πω  για  την  «πορεία  του  αλατιού».

Η  ΠΟΡΕΙΑ  ΤΟΥ  ΑΛΑΤΙΟΥ

Η  Βρετανική  Αυτοκρατορία  δυνάστευε τους  Λαούς  της  Ινδικής  χερσονήσου, αρχικά  μέσω  της  διαβόητης  «Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών» και  πάντα  με  την στρατιωτική  της  μπότα.

Ως  μέσο  υποδούλωσης  μεταξύ  άλλων ήταν  η  μονοπωλιακή   διακίνηση  του αλατιού. Απαγορευόταν  σε οποιονδήποτε στην  Ινδία  η  παραγωγή  και  η  εμπορία αλατιού.

Ο  Μαχάτμα  Γκάντι  το  1930  αποφάσισε να  πορευτεί  προς  την  θάλασσα, σαν επικεφαλής του  «Εθνικού Κογκρέσου», βάδισε  προς  την  θάλασσα διανύοντας  250  χιλιόμετρα,  μαζί  με  χιλιάδες  Ινδών  που τον  ακολούθησαν.

Εκεί,  στις  ακτές  του  Ινδικού  Ωκεανού,  ο  Γκάντι,  άδραξε  μια  χούφτα  νερό  της  θάλασσας,  νερό  και  λάσπη  και  είπε «σήμερα  διαταράσσω  τα   θεμέλια  της  Βρετανικής Αυτοκρατορίας».

Οι  Ινδοί,  από  τότε  κατήργησαν  το  Βρετανικό  μονοπώλιο,  παρήγαγαν  το  δικό  τους  αλάτι. Δεκαεπτά  χρόνια  μετά  το  1947  η  Ινδία  ήταν  ελεύθερη. 

Τον  επόμενο  χρόνο  ο  Γκάντι  δολοφονήθηκε,  αλλά  είχε  δει  την  πατρίδα  του  ελεύθερη.  Είχε  βαδίσει  στην  «πορεία  του  αλατιού»,  που  ήταν συνάμα  η  πορεία  προς  την  Ελευθερία. 

Είχε  διδάξει  τους  υπόδουλους  Λαούς,  πως  μόνη  ελπίδα  είναι  η  στήριξη  στις  δικές  τους  παραγωγικές  δυνάμεις.

«ΕΝΑ  ΤΡΑΓΟΥΔΙ  ΘΑ  ΣΑΣ  ΠΩ  ΕΠΑΝΩ  ΣΤΟ  ΛΕΜΟΝΙ»

Όχι, εμείς  δεν  πρέπει  να  κάνουμε  την  δική  μας  «πορεία  του  αλατιού». Πρέπει  όμως  να  κάνουμε  την  δική  μας  «πορεία  για  την  Ελλάδα».

Δεν  έχουμε  καμία  ελπίδα  στο  μέλλον,  αν δεν  γίνουμε  μια  παραγωγική και αυτάρκης χώρα. Για  παράδειγμα δαπανήσαμε  το 2011  24.134.131  ευρώ  για  την  εισαγωγή λεμονιών.

Με  άλλα  λόγια  δαπανήσαμε  τον  προϋπολογισμό  του  Νομού  Κεφαλονιάς  και  του Νομού  Ζακύνθου  μαζί  για  την  αγορά  λεμονιών.

Ενδεικτικά  φέραμε  15.663  τόνους  λεμόνια  από  την  Αργεντινή  δίνοντας 13.208.437  ευρώ, πληρώσαμε  στην  Τουρκία 4.108.466  ευρώ  για  να  εισάγουμε 6.611  τόνους  λεμόνια, από  την  Ιταλία  φέραμε  3.308  τόνους  λεμόνια  και  ακόμα  και  από  την  Γερμανία  που  δεν  παράγει λεμόνια  εισάγαμε 574  τόνους.

Εμείς  όμως  προτιμάμε  να  φυτεύουμε  νεραντζιές  και  πικροδάφνες. Χρειαζόμαστε  40.000  δένδρα  καλοκαιρινής  λεμονιάς,  με  συνολικό  κόστος  400.000  ευρώ,  ώστε  σε  μία  3ετια  να  γίνουμε  πλεονασματικοί  σε  λεμόνια.

Φυτέψαμε  νεραντζιές  στο  Λιθόστρωτο,  πικροδάφνες  στην  Ριζοσπαστών,  τώρα  καλλωπιστικά  φυτά  στον  κεντρικό  δρόμο  στην  Σκάλα, γεμίσαμε  τα  πεζοδρόμια  της  Αθήνας, της  Νέας  Σμύρνης,  των  Ελληνικών  πόλεων  με  δεκάδες χιλιάδες  νεραντζιές.

Ας  ξεκινήσουμε  τώρα  από  την  Κεφαλονιά και  την  Ιθάκη,  ας  κάνουμε  τώρα  την  δική μας  «πορεία  του  λεμονιού».

Ο Αγροτικός Συνεταιρισμός, ο φίλεργος αντιδήμαρχος κ. Σπύρος Ματιάτος, τα δημοτικά συμβούλια της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης, όλοι ας πάρουμε την ιστορική πρωτοβουλία, ας περπατήσουμε στον «δρόμο του λεμονιού».

Αυτή είναι μια προσφορά στην χώρα, ένα παράθυρο στο μέλλον. Ελπίζω ότι θα βρεθούν άνθρωποι στους Δήμους που θα προχωρήσουν μια τέτοια πρωτοβουλία. Μην ξεχνάτε ότι η Απέραντη Ινδία γεννήθηκε από μια «πορεία του αλατιού».