Έτσι την είπαν πριν 2000 χρόνια την Υεμένη.
Η «Ευδαίμων Αραβία». Μέσα σε μια από τις πιο άνυδρες περιοχές στον κόσμο στην Αραβική χερσόνησο, βρέθηκε από «θείο δώρο» ένας παράδεισος.
Παράδεισος βλάστησης, αρωμάτων, ιστορίας, πολιτισμού. Την γνωρίσαμε στα παιδικά μας παραμύθια από την «βασίλισσα του Σαβά», από τον «Αλή Μπαμπά και τους 40 κλέφτες», από τον «Αλαντίν και το λυχνάρι» του.
Την γνωρίσαμε από το εμπόριο των μπαχαρικών και το «βασίλειο των μυρουδικών».
Την αγαπήσαμε και την θαυμάσαμε σαν το μεγαλύτερο «ανοικτό μουσείο» αρχιτεκτονικής στον κόσμο, από τις μαγικές πόλεις Σιμπάμ, Σαναά και Ζαμπίντ, από το προστατευόμενο αρχιπέλαγος Σοκότρα.
Τώρα είναι η ώρα της καταστροφής, της ισοπέδωσης, της σφαγής. Το μισό σιίτικο μέρος του πληθυσμού, σφαγιάζεται με το άλλο μισό σουνίτικο μέρος του πληθυσμού.
Πιστεύουν και οι δύο στον ίδιο Θεό, αλλά φέρουν και οι δύο πλευρές στην μέση τους ζωσμένη μια καμπυλωτή μαχαίρα, την φονική «ζαμπίγια».
Μετά την καταστροφή της Συρίας, της Μεσοποταμίας, του πολιτισμού των Ασσυρίων, ήρθε η ώρα του τέλους της Υεμένης.
Η «Ευδαίμων Αραβία», δεν θα υπάρξει πιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.